Συγγραφή : Θεοδώρα Ζαφειροπούλου, Καθηγήτρια χορού – Μουσικός [Συνθετική Παιγνιόδραση]
Όταν ο ουρανός ανοίγει και αφήνει τις σταγόνες να αγγίξουν τη γη, δημιουργείται μια αθόρυβη τελετουργία που ενώνει το ορατό με το αόρατο. Η συνάντηση αυτή συνοδεύει την ανθρωπότητα από τα πρώτα της βήματα και συνεχίζει να μας υπενθυμίζει τον σοφό ρ υ θ μ ό του κόσμου.
Σε όλους τους πολιτισμούς, από τους Μάγια έως την αρχαία Ελλάδα και από τους λαούς της Ανατολής έως τις ιθαγενείς φυλές της Αμερικής, η βροχή τιμήθηκε ως ιερό γεγονός.
Δεκάδες μύθοι και τελετουργίες γεννήθηκαν γύρω της, αναγνωρίζοντάς την ως φορέα ισορροπίας, εσωτερικής ανανέωσης και ευφορίας της γης. Οι «Ὑάδες» των Ελλήνων, ο Τσαάκ των Μάγια, οι χοροί ευχαριστίας των αφρικανικών φυλών, οι ψαλμωδίες των Ινουίτ, όλοι μιλούν την ίδια γλώσσα. Τη γλώσσα του νερού που επιστρέφει.
Κάθε βροχή μεταφέρει θρεπτικά συστατικά στο έδαφος, καθαρίζει την ατμόσφαιρα, αναζωογονεί τις ρίζες και επαναφέρει τη γονιμότητα των τόπων. Η φύση αναπνέει βαθύτερα μετά από μια νεροποντή, σαν να παίρνει μια μεγάλη ανάσα που ξαναφέρνει τον κόσμο στη φυσική του κίνηση. Η βιολογική αυτή διαδικασία λειτουργεί παράλληλα ως εσωτερικό σύμβολο: όπως η γη ξεπλένει τα βάρη της, έτσι και ο άνθρωπος βρίσκει δρόμους προς την ηρεμία και την μεταμόρφωση.
Οι σταγόνες που πέφτουν στο έδαφος αφυπνίζουν μια αρχέγονη μνήμη. Ο ρυθμός της βροχής δρα σαν φυσική μελωδία γείωσης, δημιουργώντας στον άνθρωπο ένα αίσθημα εσωτερικής σιωπής και γαλήνης. Η επιστήμη αναγνωρίζει ότι ο ήχος της μειώνει το στρες και η παράδοση επιβεβαιώνει πως ανοίγει τις πύλες της ενδοσκόπησης. Σε πολλούς πολιτισμούς, μετά από μια βροχή λέγεται ότι «ο ουρανός έχει μιλήσει». Η φράση αυτή υποδηλώνει την αίσθηση καθαρότητας και ανανέωσης που απλώνεται στην κοινότητα.
Η βροχή, με τη συνεχή της ροή, μας διδάσκει τις αξίες της αποδοχής και της αέναης κίνησης.
Δεν κρατά, δεν αντιστέκεται, δεν αναβάλλει.
Ακολουθεί τον δρόμο που της ανοίγει ο κόσμος, εμπλουτίζοντας ό,τι συναντά.
Αυτός ο τρόπος ύπαρξης βρίσκεται στον πυρήνα της ανθρώπινης εξέλιξης, αλλά και στον πυρήνα της εμψύχωσης:
η ζωή προχωρά όταν όλα βρίσκουν τον φυσικό τους χώρο να κυλήσουν.
Σε κάθε σταγόνα αποτυπώνεται ένας κύκλος: γέννηση, μεταμόρφωση, επιστροφή.
Το νερό που ανεβαίνει στον ουρανό, επιστρέφει. Το συναίσθημα που εκδηλώνεται, ηρεμεί. Η γη που διψά, αναζωογονείται. Αυτός ο κυκλικός ρυθμός μας θυμίζει πως η κάθαρση αναδύεται μέσα από μια συνεχή και ήρεμη κίνηση.
Η βροχή αφήνει πίσω της έναν λεπτό χώρο όπου το παλιό έχει φύγει και το νέο εμφανίζεται, ακόμη κι αν είναι μικρό, ακόμη κι αν δεν το αντιλαμβανόμαστε αμέσως. Εντός του χώρου αυτού, γεννιέται η δυνατότητα της αλλαγής, αυτής της απλής, ευλογημένης αλλαγής που κάνει τον άνθρωπο και τον κόσμο πιο ήρεμο και πιο δεκτικό στη ζωή.