Συγγραφή : Θεοδώρα Ζαφειροπούλου, Καθηγήτρια χορού – Μουσικός [Συνθετική Παιγνιόδραση]
Υπάρχει μια στιγμή στη ζωή του ανθρώπου όπου παύει να του αρκεί η σιωπή του δικού του κόσμου. Θέλει να δει, να ακούσει, να συναντηθεί. Και τότε αρχίζει ένα ταξίδι διπλό, ένα ταξίδι προς τον άλλον και προς τον εαυτό.
Δύο διαδρομές που κινούνται παράλληλα, φωτίζοντας η μία την άλλη.
Η συνάντηση αυτή είναι μια πράξη επίγνωσης.
Συμβαίνει όταν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να φανεί, χωρίς να φοβάται αν είναι αρκετός. Όταν κοιτάζουμε τον άλλον χωρίς να τον συγκρίνουμε, αλλά και όταν στρέφουμε το βλέμμα προς τα μέσα με την ίδια τρυφερότητα.
Τότε αρχίζει η αληθινή συνομιλία: ανάμεσα στο έξω και στο μέσα, στο φανερό και στο κρυφό, στο εγώ, στο εσύ, στο εμείς.
Μέσα σε κάθε συνάντηση, εσωτερική ή εξωτερική, κάτι ξυπνά.
Η καρδιά θυμάται πως δεν είναι μόνη. Το σώμα χαλαρώνει, ο νους ησυχάζει. Οι ρόλοι, οι τίτλοι, οι άμυνες λιώνουν για λίγο, αφήνοντας χώρο για εκείνο το ανεπαίσθητο «μαζί» που δεν χρειάζεται εξηγήσεις.
Όμως αυτή η απλή πράξη, να σταθώ με ειλικρίνεια εντός και εκτός, δεν είναι καθόλου εύκολη.
Χρειάζεται καλλιέργεια. Χρειάζεται χώρο.
Έναν χώρο που να επιτρέπει τη σιωπή, τη συγκίνηση, την ανακάλυψη.
Έναν χώρο όπου ο άνθρωπος μαθαίνει το πιο δύσκολο μάθημα: να σχετίζεται, πρώτα με τον εαυτό του, ύστερα με τον άλλον.
Όταν αρχίζουμε να συναντούμε τον εαυτό μας με ειλικρίνεια, κάτι μέσα μας μαλακώνει.
Η αυστηρότητα μεταμορφώνεται σε αποδοχή, η άρνηση σε περιέργεια, η αδιαφορία σε ενδιαφέρον.
Και τότε, χωρίς προσπάθεια, ανοίγει και η δυνατότητα της εξωτερικής σχέσης. Γιατί ο τρόπος που στεκόμαστε απέναντι στον άλλον είναι πάντα αντανάκλαση του τρόπου που στεκόμαστε απέναντι στον εαυτό μας.
Η συνάντηση είναι μαθητεία.
Εκεί δοκιμάζεται η υπομονή, η ακρόαση, η αλήθεια. Εκεί μαθαίνουμε να εμπιστευόμαστε, όχι μόνο τους άλλους, αλλά και τη δική μας εσωτερική φωνή. Εκεί καλλιεργείται η πίστη πως η ανάπτυξη δεν είναι ατομική υπόθεση, αλλά συν-δημιουργία, ένας αδιάκοπος διάλογος ανάμεσα στο μέσα και το έξω.
Και όσο προχωρά κανείς σ’ αυτό το μονοπάτι, αντιλαμβάνεται πως κάθε συνάντηση είναι καθρέφτης της ίδιας ανάγκης: να ενωθούμε.
Να ενώσουμε τα κομμάτια μας, τις εμπειρίες μας, τις σιωπές και τις λέξεις μας, σε ένα ενιαίο πεδίο παρουσίας.
Μπορεί να είναι απλώς μια στιγμή, ένα βλέμμα, μια ανάσα.
Μα αν είναι αληθινή, η συνάντηση αφήνει μέσα μας ένα αποτύπωμα.
Μια αίσθηση πληρότητας.
Σαν να πήραμε για λίγο το χέρι κάποιου άλλου και να περπατήσαμε μαζί, έστω για ένα βήμα, προς το φως.
Κι ίσως τελικά αυτό να είναι το ζητούμενο όλων μας:
να συναντηθούμε! Με τον Άλλον, με τον Εαυτό, με τη Ζωή!