Επιμέλεια : Θεοδώρα Ζαφειροπούλου, Καθηγήτρια χορού – Μουσικός [Συνθετική Παιγνιόδραση]
Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μακρινό χωριό της Ινδίας, ζούσαν ένας τυφλός μαχαραγιάς και έξι σοφοί άντρες, επίσης τυφλοί. Οι κάτοικοι του χωριού τους σέβονταν και τους προσέφεραν βοήθεια. Καθώς δεν μπορούσαν να δουν τον κόσμο με τα μάτια τους, ανέπτυσσαν όλες τις άλλες αισθήσεις τους και χρησιμοποιούσαν τη φαντασία τους ως όραση.
Βασίζονταν στις διηγήσεις των άλλων και άκουγαν με προσοχή τις ιστορίες που τους έλεγαν. Συζητούσαν με όσους είχαν ταξιδέψει σε μακρινά μέρη και με αυτόν τον τρόπο μάθαιναν για τον κόσμο έξω από το χωριό τους.
Οι έξι σοφοί έδειχναν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις ιστορίες που αναφέρονταν σε ελέφαντες και ο καθένας τους σχημάτιζε μια διαφορετική εικόνα στο μυαλό του για αυτούς.
Ο πρώτος τυφλός φανταζόταν τον ελέφαντα σαν έναν πελώριο τοίχο,
ο δεύτερος σαν έναν τεράστιο κορμό δέντρου,
ο τρίτος σαν ένα μεγάλο φίδι,
ο τέταρτος σαν ένα μαγικό χαλί που πετάει,
ο πέμπτος σαν χοντρό σχοινί
και ο έκτος σαν ακόντιο.
Μια μέρα, ένας ελέφαντας έφτασε με βαριά βήματα στην πλατεία του χωριού. Οι χωριανοί έτρεξαν να τον δουν, φωνάζοντας ενθουσιασμένοι: «Ένας ελέφαντας! Ένας ελέφαντας!» Ο μαχαραγιάς, μαζί με τους έξι τυφλούς σοφούς, πήγε στην πλατεία για να δουν τον ελέφαντα με την αφή.
Ο πρώτος άγγιξε την πλαϊνή πλευρά του ελέφαντα και είπε: «Ο ελέφαντας είναι σαν έναν πολύ ψηλό τοίχο με σκληρή επιφάνεια!»
Ο δεύτερος ψηλάφισε τα πόδια του και αναφώνησε: «Είναι σαν τεράστιος κορμός δέντρου!»
Ο τρίτος έπιασε την ουρά και είπε: «Είναι σαν ένα χοντρό σχοινί»
Ο τέταρτος άγγιξε το αυτί του και φώναξε: «Είναι σαν ένα μαγικό χαλί που πετάει!»
Ο πέμπτος έπιασε την προβοσκίδα και δήλωσε: «Είναι σαν ένα μεγάλο φίδι»
Ο έκτος, που έπιασε τον χαυλιόδοντα, είπε: «Όχι, είναι σαν ακόντιο!»
Ο μαχαραγιάς, μπερδεμένος από τις διαφορετικές περιγραφές, άκουσε ένα παιδάκι να λέει: «Για να βρεις την αλήθεια, πρέπει να αλλάξεις θέση!»
Οι έξι τυφλοί, ακούγοντας τη σοφή συμβουλή, αποφάσισαν να αλλάξουν θέσεις και να αγγίξουν ξανά τον ελέφαντα. Τότε κατάλαβαν ότι είχαν δίκιο μόνο εν μέρει και ότι κάθε ένας τους είχε αγγίξει μόνο ένα μέρος του ζώου.
«Ο καθένας μας είχε αγγίξει μόνο ένα μέρος του ελέφαντα και το περιέγραψε όπως το αντιλήφθηκε», είπε ο ένας.
«Ο καθένας αναγνώρισε αυτό που σκεφτόταν από πριν», πρόσθεσε ο άλλος.
«Για να μάθουμε την αλήθεια, πρέπει να συνδέσουμε όλα τα κομμάτια», είπε ο τρίτος.
Ο μαχαραγιάς χαμογέλασε, βλέποντας ότι οι έξι τυφλοί σοφοί κατάλαβαν πως για να προσεγγίσουν την αλήθεια έπρεπε να δουν τόσο με τα δικά τους μάτια όσο και με τα μάτια των άλλων.
Πηγή: Παραδοσιακό παραμύθι από την Ινδία