Επιμέλεια: Φρόσω Μπενετή, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας [Συνθετική Ψυχοενεργειακή / Παιγνιόδραση]
Η γλώσσα μας είναι ένα από τα πιο σημαντικά στοιχεία για την ανθρώπινη επικοινωνία. Η γλώσσα που χρησιμοποιούμε επηρεάζεται κατ’ εξοχήν από την παιδεία μας, τον επιστημονικό κλάδο, την επαγγελματική μας εξειδίκευση, το προσωπικό υπόβαθρο και όλα με τη σειρά τους επηρεάζουν την πλευρά που καλούμαστε να επιλέξουμε. Πέρα από τη μόρφωση και την εκπαίδευση όμως, η γλώσσα αποτελεί επίσης και μια έκφραση της προσωπικότητας ενός ατόμου.
Η γλώσσα της επιστήμης είναι γεμάτη από απρόσωπους όρους. Αριθμούς, μεταβλητές, υποθέσεις, επιστημονικούς νόμους και τα προβλήματα που διατυπώνονται στη γλώσσα της επιστήμης συνήθως οικοδομούνται πάνω σε τέτοιες έννοιες.
Ωστόσο, αυτά που ενδιαφέρουν κυρίως τους ανθρώπους εκφράζονται με λέξεις όπως εμπιστοσύνη, ενδιαφέρον, ελπίδα, αγάπη, χαρά.
Τις τελευταίες δεκαετίες η γλώσσα μας έχει γίνει ιδιαίτερα αφηρημένη. Χρησιμοποιούμε συντομογραφίες σαν να ήταν λέξεις και ξενόφερτους όρους με την ίδια ευκολία σαν να ανήκουν στη μητρική μας γλώσσα. Δείχνουμε να προτιμούμε τους πίνακες, τα γραφήματα και τους αριθμούς αντί για τη μακρά σκέψη.
Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της λανθασμένης προκατάληψης της εποχής μας υπέρ της ταχύτητας. Η ψυχή όμως αφομοιώνει τα πράγματα αργά και τμηματικά, απολαμβάνοντας τις λεπτομέρειες και τις λεπτές αποχρώσεις της έκφρασης.
Έχει διαφορά τι είδους γλώσσα χρησιμοποιούμε για να εκφράσουμε τα συναισθήματα και τις σκέψεις μας. Κάποιες λέξεις είναι πιο υποβλητικές από άλλες, κάποιες είναι πιο ζωηρές από εκείνες που έρχονται άμεσα στο μυαλό μας.
Η επιλογή της κατάλληλης λέξης μπορεί να κάνει τη διαφορά κι η επιλογή αυτή απαιτεί τέχνη. Και η τέχνη δεν είναι ποτέ μόνο επιστημονική περιγραφή της πραγματικότητας, αλλά η λειτουργία της χρειάζεται να συλλαμβάνει ολόκληρο τον άνθρωπο.
Μια καλή φράση μπορεί να εμπνεύσει ένα διαλογισμό χρόνων κι ένας καλός σκοπός μπορεί να μας συνοδεύει ολόκληρη ζωή.
Πηγή: ‘Έξυπνη σκέψη για δύσκολους καιρούς’ – Ian Mitroff. Εκδόσεις Καστανιώτη, ‘The Education of the Heart’ – Thomas Moore.