Επιμέλεια – Συρραφή: Φρόσω Μπενετή, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας – Εμψυχώτρια ομάδων
Το πρώτο βήμα που πρέπει να κάνουμε είναι να συνειδητοποιήσουμε πως το να αγαπάμε είναι μια τέχνη, όπως ακριβώς και το να ζούμε είναι μία τέχνη. Αν θέλουμε να μάθουμε πώς να αγαπάμε πρέπει να προχωρήσουμε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που προχωράμε όταν θέλουμε να μάθουμε οποιαδήποτε άλλη τέχνη, είτε πρόκειται για μουσική, ζωγραφική, ξυλουργική είτε για την τέχνη του γιατρού ή του μηχανικού.
Η διαδικασία της εκμάθησης μιας τέχνης μπορεί, σε γενικές γραμμές, να χωριστεί σε δύο μέρη: το ένα μέρος είναι η γνώση της θεωρίας και το άλλο μέρος είναι η εκμάθηση της πρακτικής. Υπάρχει όμως και ένας τρίτος παράγοντας: θα πρέπει η κατοχή αυτής της τέχνης να είναι μας ένα ζήτημα υψίστης σημασίας, θα πρέπει να μην υπάρχει τίποτα άλλο στον κόσμο που να είναι σημαντικότερο από την τέχνη αυτή. Και ίσως εδώ να βρίσκεται και η απάντηση στο ερώτημά μας: γιατί οι άνθρωποι του σύγχρονου πολιτισμού τόσο σπάνια μπαίνουν στον κόπο να προσπαθήσουν να μάθουν την τέχνη της αγάπης, και μάλιστα παρά τις ολοφάνερες αποτυχίες τους σε αυτό τον τομέα; Κι ενώ η λαχτάρα για αγάπη είναι τόσο βαθιά ριζωμένη μέσα μας, σχεδόν όλα τα άλλα δείχνουν να είναι σημαντικότερα από αυτήν: επαγγελματική επιτυχία, κοινωνικό γόητρο, χρήμα, δύναμη – όλη μας η σχεδόν η ενέργεια χρησιμοποιείται για να μάθουμε πώς θα πετύχουμε αυτούς τους στόχους.
Αν κάποιος επιθυμεί να γίνει κάτοχος οποιασδήποτε τέχνης, πρέπει να αφιερώσει, ή τουλάχιστον να συνδέσει, ολόκληρη τη ζωή του με αυτή την τέχνη. Όσον αφορά συγκεκριμένα την τέχνη της αγάπης, ο καθένας που προσδοκά να γίνει κάτοχος αυτής της τέχνης, πρέπει να ξεκινήσει ασκούμενος στην πειθαρχία, στη συγκέντρωση και στην υπομονή σε κάθε τομέα της ζωής του.
Πηγή – Βιβλιογραφία:
Η τέχνη της αγάπης, Erich Fromm, Εκδόσεις Διόπτρα